- Курилди: 1136
Бундан ташқари, қадимги туркий халқлар оловни аёл сифатида тасаввур қилганлар ва бу муқаддас илоҳани "она ўт" ёхуд "олов аёл" деб атаган эдилар. Қадимги даврларда қабила оловини ёқиб турадиган киши, яъни "ўтнинг эгаси, оғаси" вазифасини аёллар бажарган эдилар. Аждодларимиз наздида оловсиз ўчоқ - мисоли эгасиз, бирон-бир кимсасиз уйга ўхшатилган. Ўчоғида ўчмас олов ёниб турган хонадонлардагина ҳар доим қут-барака, бахт-саодат, фароғат ва фаровонлик бўлади, деб ҳисобланган эди. Ўчоқда аста ёнаётган оловни булғамаслик учун турли хил ифлос нарсаларни, ҳатто пок бўлмаган ўтинни ёқиш ҳам тақиқланган. Ифлос ўтинни ёқишдан олдин қуёшда яхшилаб қуритилган ёки сув билан ювиб тозаланган, фақат шундан кейингина ўчоққа аста ташланган.
- Курилди: 945
Бугун-кечанинг эртаси, бугун-эртанинг кечаси. Муқим ибтидоси ўтмишга, интиҳоси келажакка сарҳаддош. Йигирма тўрт соатлик ҳисобли вақт ичра умримиз кечади. Унинг сарҳадини ўтмиш ҳам, келажак ҳам бузиб кира олмайди. Аммо ҳаётимиз азалий маконда кеча-бугун-эрта аталмиш уч бирликка дахлдор. Фақатгина бугунида ўзлигимиз намоён. Кечасию, эртаси хаёлимизда жонланади: бири хотира, иккинчиси орзу тимсолида. Дахлдорлик туйғусини теран англаш умрига зийнат излаш иштиёқини пайвандлаб юборади. Ана шу нуқтада эзгулик аталмиш олам гавҳари одам кўнглида жилваланади.
