Нафс - инсоннинг ичидаги кўзга кўринмас ёв. Унинг қутқусига учган кимса, ўзича "мазза" қилаётгандек ҳолатни туяди-ю, аслида тубанлик ботқоғига ботаверади. Охир-оқибат сири фош бўлгачгина гўё кўзи очилади. Агар у виждонини бутунлай йўқотмаган бўлса. Афсуски, баъзилар осонгина нафс бандасига айланиб қолишади. "Қинғир ишнинг қийиғи қирқ йилда ҳам чиқади" деган халқ нақлини ҳеч хаёлларига келтиришмайди.

Йўловчиларни ўз вақтида тинч-омон манзилларига етказиш темир йўл транспорти ходимларининг асосий вазифаси ҳисобланади. Бу, аслида жуда масъулиятли вазифани айни вақтда бошқаларга ҳам тааллуқли томонлари ҳам бор. Яъни автомобилда ёки пиёда ҳаракатланаётганларнинг темир йўл кесишмаларидан ўтиш тартиб-қоидаларига риоя қилишларига бевосита боғлиқдир.

- Ҳой қўшни, Россияда ишлаб келмайсанми? - деди Адҳамжон Алишерга худди у ёқдаги "ёғли" юмушни хабарлаётгандай суюнчилаб.

- Менга нима бор узоқда, шу ердаям қиламан деганга иш кўпку, - деди Алишер қўшнисининг гапига ғаши келгандай.

- Иш кўпликка иш кўп-а, лекин танишим Олимжоннинг айтишича, ётоғиям, озиқ-овқатиям ташкилот ҳисобидан экан, ойига нақд 20.000 рублдан кам бўлмаган пулни санаб олавераркансан.

Уч манфаату уч истак тўқнашувида фойда кимникию, зиён кимники?

Умр инсонга бир бор берилади. Унинг узун ёки қисқалиги аввало, ўзига, сўнгра шифокору дори-дармонларга боғлиқ. Узоқ яшаш учун соғлик биринчи даражали омил ҳисобланади. Олам ва одам ўзаро узвий алоқада экан, ташқи таъсирларнинг салбий оқибатлари киши танасидаги мувозанатни гоҳи-гоҳида бузиб туради. Бу дегани саломатлигимизга путур етади. Танамиздан ором кетади, ҳаётимиздан ҳаловат йўқолади. Ўшандай паллада барча бирдай тиббиёт ходимларидан нажот излайди, кўмак кутади. Ҳолатимизни текширган мутахассис ташхис қўйгач, яъни касаллик ўчоғи қаерда пайдо бўлганини аниқлаб, ўша жисму жонимизга олов қалаб, ҳароратимизни кўтараётган ичимиздаги "ёв"га қарши курашни бошлайди. Шифокор гўё бу майдонда мерган мисоли курашга киради. Унинг қуроли шак-шубҳасиз дори-дармонлардир. Бошқача айтганда, дори-дармонсиз врачу ҳамшира ўқсиз овчи билан баб-баравар. Демак, учлик шу ерда боғланади ҳамда врачу бемор фармацевт маҳсулотига эҳтиёж сезиши ҳаётий заруратга айланади. Мутахассис қайси дори-дармонни ёзиш, буюриш кераклигини ўйласа бемор тезроқ "аптека"лардан топишга ва соғайишга шошади. Агар врач чуқур билимга, етарли малакага ва юксак инсонийлик хислатларига эга бўлса, беморини (ўзи қийналиб турган) яна ортиқча азобга дучорламаслик учун сернаф ва арзон дори-дармонларни саралаб, рецепт қоралайди. Аксинча, ҳалоллик хислатидан бегона бўлса, унда худо урди деяверинг. Минг афсусларки, шундайлар тез-тез учраётгани халқимизда норозилик кайфиятини туғдириб қўймоқда. Айниқса, шифокорлар билан хусусий дорихоналарнинг хўжайинлари оғиз-бурун ўпишиб, беморларнинг зиёнига яна зиён қўшиб юборишмоқда. Буни миллатга, ҳамюртларга бемеҳрлигу беоқибатликдан, бошқа ном билан атаб бўлмайди. Худбинлик уларни эгри кўчаларга етаклайди. Фикрларимиз асослилигини бизнингча қуйидаги икки воқеа тасдиқлаб берса ажабмас.

Умр инсонга берилган энг бебаҳо неъмат. Унинг қадрига етиб, ҳар бир сониясидан оқилона фойдаланган, хуш хулқи, мулойимлиги, ширинзабонлиги, хайрли ва савобли ишлари, оиласи, атрофдагилларга меҳрибончилиги, яхшилик қилишдек фазилатлари билан ҳаётини безаганлар ҳамиша ҳам давлатимиз, ҳам халқимиз эъзозида, олқишида бўлишади.