- Курилди: 633
Ҳеч нимадан ҳайратланмаслик ва ҳеч нимани мулоҳаза қилмаслик инсонларнинг чинакам фожиасидир.
(Ҳаёт ҳақиқатларидан).
Шеърият мулкининг султони Навоий бобомизнинг "Қаро кўзим..." деб бошланувчи машҳур ғазалини негадир қайта-қайта ўқигим, ҳиргойилагим келаверади. Сабаби, унда одам зотининг инсонга бўлган чексиз меҳру-муҳаббати, вафо-садоқати чуқур ички кечинмалар орқали тасвирланган. Унда ошиқнинг ёрига кўз қорачиғидан жой беришга, босган бир қадами учун жонини нисор этишга тайёрлиги, гўзал ва бетакрор ташбеҳлари орқали акс этган.
- Курилди: 694
(Фахрия)
Суқланиб тураман,
Қошимда гулзор,
Кўзимда сузади қувонч кемаси.
Бир гул камаймади,
Лек олганим бор:
Кўнглимга тўлган завқ - гуллар меваси.
Шоир ҳақ. Гўзаллик ва нафосат жамулжам бўлган гуллар табиий мўъжиза неъмат. Уларга боққан сайин боққинг келаверади. Ҳар бирида мукаммал чирой мужассам, ҳар бирида ўзига хослик намоён шакли-шамойилида ҳам, ранго-ранглигию ифорида ҳам. Нигоҳтортарлиги шундан, мафтункорлиги шундан, муааттарлиги шундан. Ҳеч ким ҳеч қачон гуллар ёнидан беписанду бепарво ўтолмайди, ҳеч ким таваллуд айёмини уларсиз тасаввурам этолмайди. Ҳатто ўтганларнинг мангу қўнимгоҳларига гулдасталару гулчамбарларсиз боролмаймиз. Қадрлашга қанчалик асқотса, хотирлашга зарурати ундан кам эмас.
- Курилди: 549
Мен истиқлолдан сўнг - 1994 йилда туғилган бўлсам-да, адабиётга шайдолигимдан Робиддин Исҳоқов номини болалигимдаёқ эшитганман, шеърлари орқали таниганман. Кейин эса қизиқишим туфайли шоирнинг тўпламларини, у инсон ҳақидаги хотираларни ўқиб, янада яхшироқ билиб олганман. Ана шу ўқиганларимдан уққанларимни бугун сиз билан баҳам кўриш мавриди келди. Негаки, серқирра салоҳият соҳиби бўлмиш устоз ижодкор яшаб юрганларида тўқсон ёшга тўлардилар. Афсуски, истиқлолга икки йилгина қолганида, хасталик туфайли ёруғ оламдан кўз юмганлар. Аммо, улуғлик мартабасига эришганлару, замона зайли билан кўп орзулари армонларга айланган. Қачонки, мамлакатимиз ҳурриятга эришгач, отанинг эзгу ниятлари чиндан-да тўла ушалди, тўғрироғи, шогирдлари, ҳамкасблари, айниқса, комил фарзандлари саъй-ҳаракатлари Робиддин Исҳоқовни халққа бор бўй-басти билан кўрсата олди.
- Курилди: 663
Вилоятимизда Бобораҳим Машраб таваллудининг 377 йиллигига бағишланган маънавий-маърифий тадбирлар ҳамда «Китобхонлик байрами» доирасида қатор анжуманлар бўлиб ўтди.
- Курилди: 516
Бобораҳим Машрабнинг ноланаво назмига назар
Шеър - қалб фарзанди. Таваллуд томири туйғуларга туташ. Соҳиби сўзнинг ҳиссиётлар идрокидан сатр ришталарида маъно-маржонларини тизиши асносида дунёга келади. Кўзга кўринарлидан кўзга кўринмаслар кўнгилга кўринади илоҳий илҳом ташрифидан тожмаҳалга айланар ўша соҳир лаҳзаларда. Ноёб ҳолат ҳам жисман, ҳам руҳан пок одамларда зоҳирланади. Ўзлигини топиб, ўзгаларда ўзланадилар бундай комил зотлар. Улар моддий олам аро маънавий оламларини яратишади. Наинки яратишади, аҳли башарга ўша оламлари "мева"сидан улашишади. Бунинг тотидан оғизларию тиллари эмас, диллари озиқланади, яйрайди, баҳра олади. Дардлилар дардкаши борлигини англашади, умидсизлар умидланишади. Меҳр исташиб меҳрибонларини излашади. Ахир уларни худди шу ҳолатга қайтаришга қодир шоирнинг ўзи ҳам асли азал шу кўйга тушган. Дардибирларни жондош сезган, эл улусга қайишган, халқона ҳаётни дунёнинг ҳою- ҳавасларидан афзал билган, ҳақнинг дийдоридек бахти аъло муждага мушаррафланишни ягона мақсад-муддаосига айлантира олган девонаи Машраб ноланаво назми билан ўзбек мумтоз адабиётимизда оташнафаслик касб этган. Фикримизнинг тасдиғига шоирнинг ижод уммонидан олинган томчилар-ғазал, мухаммас ва мураббаъларидаги айрим байтлар, ҳаттоки сатрлар таҳлилигина кифоя қилса ажаб эмас.
