Бундан ташқари, қадимги туркий халқлар оловни аёл сифатида тасаввур қилганлар ва бу муқаддас илоҳани "она ўт" ёхуд "олов аёл" деб атаган эдилар. Қадимги даврларда қабила оловини ёқиб турадиган киши, яъни "ўтнинг эгаси, оғаси" вазифасини аёллар бажарган эдилар. Аждодларимиз наздида оловсиз ўчоқ - мисоли эгасиз, бирон-бир кимсасиз уйга ўхшатилган. Ўчоғида ўчмас олов ёниб турган хонадонлардагина ҳар доим қут-барака, бахт-саодат, фароғат ва фаровонлик бўлади, деб ҳисобланган эди. Ўчоқда аста ёнаётган оловни бул­ғамаслик учун турли хил ифлос нарсаларни, ҳатто пок бўлмаган ўтинни ёқиш ҳам тақиқланган. Ифлос ўтинни ёқишдан олдин қуёшда яхшилаб қуритилган ёки сув билан ювиб тозаланган, фақат шундан кейингина ўчоққа аста ташланган.

Бугун-кечанинг эртаси, бугун-эртанинг кечаси. Муқим ибтидоси ўтмишга, интиҳоси келажакка сарҳаддош. Йигирма тўрт соатлик ҳисобли вақт ичра умримиз кечади. Унинг сарҳадини ўтмиш ҳам, келажак ҳам бузиб кира олмайди. Аммо ҳаётимиз азалий маконда кеча-бугун-эрта аталмиш уч бирликка дахлдор. Фақатгина бугунида ўзлигимиз намоён. Кечасию, эртаси хаёлимизда жонланади: бири хотира, иккинчиси орзу тимсолида. Дахлдорлик туйғусини теран англаш умрига зийнат излаш иштиёқини пайвандлаб юборади. Ана шу нуқтада эзгулик аталмиш олам гавҳари одам кўнглида жилваланади.

Республиканинг барча соҳалари бирдай ривожланишини истаган бу улуғ инсон санъатга ва санъаткорларга ҳам алоҳида эътибор қаратган эди. Айниқса, халққа сидқидилдан хизмат қилганларни ўз вақтида қадрлаб борарди. Биргина мисол:

- Кечагидек ёдимда. 1978 йили Шаҳанд­даги Хўжа Аҳмад Валий боғида пахтакорларнинг анжуманига тўпланилди, - дея эслайди таниқли созанда ва қўшиқчи, санъат фахрийси Маъруфхон Орипов. - Вилоятдан таниқли санъаткорлар етиб келишди. Кенгаш бошлангунча халққа концерт бериб турилди. Камолиддин ака Раҳимов Навоий ғазали билан "Ушшоқ", яъни "Қаро кўзим"ни айтаётган пайтда Республика раҳбари Шароф Рашидов ташриф буюрдилар. Кимдир чопқилаб келиб, қўшиқни тўхтатиш ишорасини қилмоқчи эди-ю, ҳурматли меҳмон ашулага халақит бермасликни айтдилар чамаси. Қўшиқ поёнига етгач, Шароф ака билан қўл бериб сўрашиш насиб этди. Ана шу воқеадан сўнг кўп ўтмай, устозимиз Камолиддин Раҳимовга "Ўзбекистонда хизмат кўрсатган артист" унвони берилди". Бундан кўринадики, атоқли давлат арбоби халқ ҳаётини фаровонлаштириш учун, истеъдод соҳибларини рағбатлантириш учун Республиканинг иқтисодий ва маънавий мавқеини юксалтириш учун бетиним жон куйдирган.

Ўз навбатида, ўша замонда энг юксак шифокорлик ҳунари, санъати жамоа ва халқ томонидан беқиёс даражадаги ноёб касб сифатида эъзозланган, уларнинг меҳнати қадр­ланган, натурал ҳақ тўлаш йўли билан тақдирланган. Мураккаб, яъни кўп хасталикка чалинган беморларни бир йўла бир неча шифокор бамаслаҳат даволашга киришганида, яъни консилиум чоғида жарроҳ билан дуохон муолажасига алоҳида диққат-эътибор қаратилган. Улар ютуғи жуда қадр­ланган. Масалан, ҳар бир муваффақиятли чиққан жарроҳлик амалиёти учун табиб меҳнати беморларнинг моддий имкониятлари, уларнинг жамоада тутган мав­қеи, эгаллаб турган вазифасига мувофиқ туя, бия, сигир, эшак, қўй, эчки ёхуд бошқа жонзотларни инъом этиш, иш ҳақи сифатида бериш йўли билан тақдирланган. Умуман олганда, жарроҳлик касби аждодларимиз дев, инсу жинс ва жодугарлар "нафаси тегиши" туфайли вужудга келган хас­таликларни даволайдиган энг қулай ҳамда мақбул усул сифатида беҳад даражада эъзозланган.

"Ўзбекистон Республикасида хизмат кўрсатган соғлиқни сақлаш ходими" фахрий унвони соҳиби Аҳмаджон ҳожи ота Худойназаров тасвирига чизгилар.

 

Инсоннинг обрў-эътибори унинг билимдонлиги, меҳнатсеварлиги ҳамда атрофидагиларга меҳр-оқибати туфайли баландлайди. Касб-корига муносиб феъл-атвори ва фазилатлари эса мавқе-мартабасини янада ошириб юбораверади. Шу икки омилни умрига уйғунлаштира олганлар, албатта ўзларини бахтли санашга ҳақлидирлар. Сабаби, ишлаётган пайтларида ҳам, нафақага чиқишганида ҳам халқнинг ҳурматига сазоворликдан кўнгиллари яйраб-яшнайверади. Давлатимиз мукофотлари билан сийланаверишади. Худди Аҳмаджон ҳожи отадек.